Οι παθήσεις του ορθού και του πρωκτού είναι οι εξής : -         Πρωκτική ραγάδα -          απόστημα -         συρίγγιο στον πρωκτό -         Αιμορροΐδες -         Κύστης κόκκυγος  

Πρωκτική  ραγάδα /σχισμή. Είναι μια  ραγάδα / σχισμή στο ανόδερμα περιφερικά της οδοντωτής γραμμής.

Αιτιολογία. Οι παρακάτω αιτίες μπορούν να προκαλέσουν μια ραγάδα στον πρωκτό:

-Συσχετισμός με   τραύμα                                                                                                                                                                        

 - Αφόδευση σκληρών κοπράνων                                                                                                                                                            

- Παρατεταμένη διάρροια                                                                                                                                                                            

 - Προηγούμενη εγχείρηση στο ορθό                                                                                                                      

- Σπασμός του εσωτερικού σφιγκτήρα του ορθού.  

Χρόνια ραγάδα.     Η ύπαρξη χρόνιας ραγάδας οφείλεται σε -  εξέλκωση- Υπετροφική πρωκτική θηλή      

Συμπτώματα και ευρήματα. Τα συμπτώματα που ακολουθούν  την πρωκτική ραγάδα είναι ο πόνος , η αιματοχεσία και η δυσκοιλιότητα. Με την κλινική εξέταση μπορούμε να έχουμε μια εικόνα , αλλά μια πιο λεπτομερής εξέταση,  όπως αυτή της της  πρωκτοσκόπηση (με αναισθησία ) θα μας δώσει μια καλύτερη εικόνα για  το τι ακριβώς συμβαίνει.   Η πλευρική θέση μιας ραγάδας μπορεί να δηλώνει την ύπαρξη : -         Ασθένειας του CROHN ( ΚΡΟΟΥΝ) -         HIV -         Σύφιλης -         Φυματίωση -      Κυτταρομεγαλοϊού.  

Θεραπεία Θεραπεία μπορεί να γίνει με διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα όπως: o   Ζεστά μπάνια o   Σκευάσματα που μαλακώνουν τα κόπρανα o   Χρήση κρεμών όπως  Λιδοκαϊνης 2% , Νιτρογλυκερίνης 0.2%,  Νιφεδιτίνης  0.3% , Αλαντική τοξίνη ( botox ) Επίσης με χειρουργική θεραπεία , ανοικτής ή κλειστής τεχνικής, με έσω πλάγια σφιγκτηροτομή.  

Απόστημα και συρίγγιο στον ορθό.   Προκαλείται από λοίμωξη του αδένα του πρωκτού ( κρυπτοαδενική λοίμωξη).  

 Διάγνωση Η ύπαρξη χειροπιαστής μάζας, ο πυρετός, ο έντονος πόνος στον ορθό , η κατακράτηση ούρων και η σήψης οδηγούν στην κλινική διάγνωση.  Με εξετάσεις όπως η μαγνητική και η αξονική τομογραφία, θα φανούν και πολύπλοκα ή άτυπα ευρήματα.                                                    

Θεραπεία Διάνοιξη και παροχέτευση του αποστήματος (με πιθανότητες 50% θεραπείας και 50% ανάπτυξη επίμονου συριγγίου στον ορθό).   Τα αντιβιοτικά από μόνα τους δεν έχουν αποτέλεσμα.

Συρίγγιο στον ορθό.   Το συρίγγιο στον ορθό μπορεί να είναι αποτέλεσμα -         Τραύματος -         Νόσου Crohn -         Κακοήθειας -         Ακτινοβολίας -         Ασυνήθιστες λοιμώξειςς όπως : φυματίωση, Χλαμύδια, Actinomicosis    

Θεραπεία -        Αφαίρεση συριγγίου -        Σφιγκτηροτομή -        Τοποθέτηση Seton.            

Αιμορροΐδες Οι αιμορροΐδες είναι ένα φυσικό κομμάτι της ανατομίας του ορθοπρωκτού.  Οι αιμορροΐδες αυξάνονται από -         Την  ενδοκοιλίακη πίεση -         Την  παχυσαρκία -         Την εγκυμοσύνη -         Την  ορθοστασία και -         Την προσπάθεια /πίεση κατά την αφόδευση.    

Οι εξωτερικές αιμορροΐδες βρίσκονται περιφερικά της οδοντωτής γραμμής και καλύπτονται με πρωκτόδερμα . Σε περίπτωση ερεθισμού των εξωτερικών αιμορροΐδων υπάρχει θρόμβωση. Οι εσωτερικές αιμορροΐδες  βρίσκονται πλήσιον της οδοντωτής γραμμής και καλύπτονται με ορθοπρωκτικό βλενογόνο. Σε περίπτωση ερεθισμού υπάρχει αιμορραγία και πρόπτωση. Στις εσωτερικές αιμορροΐδες με βάση των βαθμό πρόπτωσης έχουμε τα εξής στάδια: 1ο  - χωρίς πρόπτωση 2ο – Πρόπτωση αλλά ανατάσσεται αυτόματα 3ο – Πρόπτωση η οποία ανατάσσεται μόνο με χειρισμούς 4ο – Δεν μπορεί να αναταχθεί και τίθεται ρίσκο στραγγαλισμού. Στις εξωτερικές αιμορροΐδες έχουμε έντονο πόνο και αιμορραγία.    

Κλινική αξιολόγηση Ο γιατρός θα εξετάσει τον πρωκτό και το ορθό έντερο για να καθορίσουν αν ένα άτομο έχει αιμορροΐδες. Για καλύτερη εκτίμηση θα πρέπει να γίνουν κάποιες εξετάσεις όπως : ·  Κολονοσκόπηση. Ένας εύκαμπτος σωλήνας που ονομάζεται κολονοσκόπιο εισάγεται μέσα από τον  πρωκτό, στον  ορθό και στο παχύ έντερο. Η  Κολονοσκόπηση μεταδίδει εικόνες από το εσωτερικό του ορθού και του παχέος εντέρου. ·  Σιγμοειδοσκόπηση. Αυτή η διαδικασία είναι παρόμοια με την κολονοσκόπηση, αλλά χρησιμοποιεί έναν σωλήνα που ονομάζεται σιγμοειδοσκόπιο  και στέλνει εικόνες του ορθού και σιγμοειδούς και  χαμηλότερα  στο παχύ εντέρου. ·  Βαριούχος υποκλυσμός . Κάνοντας κλίσμα με ένα υλικό που ονομάζεται βάριο,το οπίο όταν  εισάγεται στο παχύ έντερο δημιουργεί αντιθέση, ώστε να είναι ορατό σε ακτινογραφία εικόνες.   Θεραπεία Μια διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες μπορεί να κάνει τα κόπρανα πιο μαλακά ώστε να είναι  πιο εύκολο να κινηθούν μέσα στο έντερο και έτσι  να μειώσει την πίεση που προκαλείται στις αιμορροΐδες.                                                                                                     

Άλλες αλλαγές που μπορεί να βοηθήσει να ανακουφίσει τα συμπτώματα της αιμορροΐδες περιλαμβάνουν

• πόσιμο έξι με οκτώ ποτήρια νερό ή άλλα μη αλκοολούχα υγρά κάθε μέρα
• Καθισμένος σε μια λεκάνη με ζεστό νερό για 10 λεπτά αρκετές φορές την ημέρα
• άσκησης για την πρόληψη της δυσκοιλιότητας

ΟΙ κρέμες και τα υπόθετα μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά τον πόνο και  τον κνησμό των αιμορροΐδων. Αυτές οι θεραπείες όμως θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, διότι η μακροχρόνια χρήση μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο δέρμα. Η άλλη θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση των αιμορροΐδων.  

Κύστη κόκκυγος. Η κύστη κόκκυγος είναι μια κύστη με λοίμωξη που δημιουργείται στην ένωση των γλουτιαίων μυών και συνήθως προκαλείται  από κόλπους που περιέχουν τρίχες, οι οποίες μεγαλώνουν εσωτερικά . 

Κλινική αξιολόγηση. Η κλινική εξέταση για κύστη κόκκυγος θα έχει σαν ευρήματα την ύπαρξη βαθουλώματος στην ένωση των γλουτιαίων μυών, ερεθισμό και ευαισθησία στην περιοχή αυτή, κοκκινίλα  και την ύπαρξη αποστήματος στο ύψος του ιερού οστού. Η ύπαρξη μεγάλης τριχοφυΐας και ο ιδρώτας στην περιοχή αυτή , είναι ο λόγος που δημιουργείται το απόστημα.                                              

Θεραπεία Η θεραπεία συνήθως εξαρτάται από την κατάσταση της νόσου. Ένα οξύ απόστημα συνήθως ελέγχεται με διάνοιξη και παροχέτευση προς απελευθέρωση του πύου και ελάττωση της φλεγμονής και του πόνου. Μία χρονίζουσα κύστη κόκκυγος θεραπεύεται καλύτερα με χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική επέμβαση σκοπό έχει την πλήρη αφαίρεση της κύστεως μαζί με τους συνοδούς πόρους και συρίγγια ούτως ώστε να εξασφαλιστεί χαμηλό ποσοστό υποτροπής. Μπορούμε να εφαρμόσουμε  την κλειστή (με ράμματα) ή την ανοικτή μέθοδο (χωρίς ράμματα).  Η τελευταία είναι και η πιο ενδεδειγμένη.

Χολολιθίαση και χολοκυστίτιδα. Ορισμός και αιτιολογία. Οι λίθοι (πέτρες) στην χολή είναι ένα συνηθισμένο πρόβλημα και συνήθως χωρίς συμπτώματα. Κάποιοι ασθενείς παρουσιάζουν κολικούς της χοληδόχου κύστης, ένα διακοπτόμενο και έντονο πόνο στο επιγάστριο ή στο άνω δεξιό τεταρτημόριο και μερικές φορές μεταξύ της ωμοπλάτης, λόγο προσωρινής απόφραξης του κυστικού πόρου με χολόλιθους. Εάν η κυστική απόφραξη επιμένει, η χοληδόχος κύστη παθαίνει φλεγμονή και ο ασθενής αναπτύσσει χολοκυστίτιδα, δηλαδή οξεία φλεγμονή και μόλυνση της χοληδόχου κύστης.

Επικράτηση και παράγοντες κινδύνου. Σε έρευνες που έχουν γίνει , αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ασθενών με παθήσεις της χοληδόχου κύστης είναι γυναίκες. Επίσης, οι έρευνες αυτές έχουν δείξει ότι το ποσοστό ασθενών διαφέρει από εθνικότητα σε εθνικότητα. Άλλοι παράγοντες για να αναπτύξει κανείς ασθένειες της χοληδόχου κύστης είναι ο διαβήτης, η γρήγορη μείωση του σωματικού βάρους, η παχυσαρκία, η κίρρωση του ύπατος και άλλες καταστάσεις που συνδέονται με την εκκένωση της χοληδόχου κύστης, όπως η ολική παρεντερική διατροφή.

Παθολογία και φυσική ιστορία. Οι περισσότεροι λίθοι συνήθως αποτελούνται από χοληστερόλη, με μικρές ποσότητες βλέννας, χολερυθρινικού ασβεστίου και πρωτεΐνες.  Οι χρωστικοί λίθοι, ένα αποτέλεσμα της αιμόλυση , είναι λιγότερο συχνές και κυρίως κατασκευασμένες από χολερυθρινικό ασβέστιο. Τα συμπτώματα με τους λίθους  εμφανίζονται όταν η χοληδόχος κύστη συσπάται, συνήθως μετά από ένα γεύμα, με  αποτέλεσμα την απόφραξη του κυστικού πόρου με λίθους, και παράγει συμπτώματα, συνήθως πόνο.

Ενδείξεις και συμπτώματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών με χολόλιθους είναι ασυμπτωματική (χωρίς συμπτώματα). Η συμπτωματική χολολιθίαση συνήθως εκδηλώνεται με κοιλιακό άλγος στο άνω δεξιό τεταρτημόριο, που συχνά συνοδεύεται με ναυτία και έμετο. Ο πόνος συχνά είναι πολύ έντονος και μπορεί να υποχωρήσει για αρκετές ώρες (χολικός κολικός) ή να εξελιχθεί σε χολοκυστίτιδα, με επίμονο πόνο και πυρετό. Στην εξέταση θα υπάρχει πόνος, κατά την ψηλάφηση, στο άνω δεξιό τεταρτημόριο (σημάδι του Μέρφι).

Διάγνωση. Η διάγνωση μπορεί να γίνει με την  μελέτη της απεικόνισης του άνω δεξιού τεταρτημορίου με υπερηχογράφημα. Το  οποίο  θα δείξει,   υπό την παρούσα χολοκυστίτιδα, το τοίχωμα της χοληδόχου κύστης παχύτερο και την ύπαρξη  περιχολοκυστικού  υγρού (υγρό γύρω από την χοληδόχο κύστη).

Θεραπεία. Η κύρια θεραπεία για την συμπτωματική ασθένεια της χολολιθίασης είναι η χολοκυστεκτομή. Η προληπτική χολοκυστεκτομή για «αθόρυβους» χολόλιθους δεν είναι εγγυημένη. Οι περισσότερες χολοκυστεκτομές γίνονται λαπαροσκοπικά. Αν ένας ασθενής με  ένα οξύ επεισόδιο, θα πρέπει να δει χειρουργό μέσα σε λίγες ημέρες και θα πρέπει να έχει υπόψη ότι ίσως χρειαστεί να υποβληθεί σε χολοκυστεκτομή. Ασθενής με επίμονο και έντονο πόνο στο δεξιό άνω τεταρτημόριο, που αναπτύσσει πυρετό ή ανεβασμένα λευκά αιμοπετάλια θα πρέπει να δει επείγον ένα χειρουργό . Η χολολιθίαση μπορεί να συνοδεύεται από οξεία χολοκυστίτιδα σε ποσοστό έως και 10% των περιστατικών. Αυτοί οι λίθοι μπορούν να αφαιρεθούν ενδοσκοπικά πριν ή μετά την χολοκυστεκτομή ή χειρουργικά κατά την λαπαροσκοπική ή ανοιχτή χολοκυστεκτομή. Οι περισσότεροι ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομη επιστρέφουν σπιτι τους μέσα σε 24 ώρες. Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε ανοικτή χολοκυστεκτομή ίσως χρειαστεί να νοσηλευτούν για μερικές ημέρες. Εκτιμάτε, ότι το 95% των ασθενών έχουν άμεση ανακούφιση από τον πόνο αμέσως μετά την χολοκυστεκτομή. Οι υπόλοιποι ασθενείς προφανώς έχουν συμπτώματα που δεν σχετίζονται με την χοληδόχο κύστη και είναι πριν την εγχείρηση.

Όγκοι στην χοληδόχο κύστη. Καλοήθεις αλλά και κακοήθεις όγκοι μπορεί να εμφανιστούν στην χοληδόχο κύστη. Οι καλοήθεις όγκοι είναι τα θηλώματα, τα αδενομυώματα ή οι πολύποδες. Οι κακοήθεις όγκοι στη χοληδόχο κύστη είναι σπάνιοι. Ο πιο κοινός κακοήθεις όγκος είναι το αδενοκαρκίνωμα, όμως έχουν αναφερθεί και περιστατικά όπως πλακώδες καρκινώματα,  κυσταδενοκαρκινώματα και  αδενοακανθώματα. Τα αδενοκαρκινώματα συνδέονται με χρόνια χολοκυστίτιδα, επίσης η χρόνια έκθεση σε προϊόντα πλαστικού και πετρελαίου έχουν αναφερθεί ως αιτίες. Είναι πιο κοινό σε γυναίκες και μάλιστα γυναίκες άνω των 50 ετών. Οι ασθενείς με μικρούς όγκους της χοληδόχου κύστης μπορεί να παρουσιάσουν συμπτώματα χολοκυστίτιδας (όπως κοιλιακά άλγη και πυρετό), ενώ ασθενείς με μεγαλύτερους όγκους μπορεί να έχουν αργή εξέλιξη, με ίκτερο και παρουσία κοιλιακής μάζας. Μια Αξονική τομογραφία (CT) ή ένα υπερηχογράφημα μπορεί να αποκαλύψουν έναν όγκο στην χοληδόχο κύστη και στην περίπτωση μεγαλύτερου όγκου, μία μάζα στο ήπαρ και αποδείξεις απόφραξης των χοληφόρων. Οι ασθενείς με τυχαίο εύρημα καρκίνου της χοληδόχου κύστης κατά την χολοκυστεκτομή, έχουν καλή πρόγνωση. Σε αντίθεση η 5ετής επιβίωση των ασθενών με καρκίνο της χοληδόχου κύστης είναι μόνο 5 %. Αναφορά επίσης  θα πρέπει να γίνει και στα ευρήματα των υπερηχογραφημάτων, τους πολύποδες της χοληδόχου κύστης. Ιστολογικά, υπάρχουν τέσσερεις τύποι πολύποδων, οι πολύποδες χοληστερόλης, τα αδενώματα, τα αδενωμυώματα υπερπλασιας και οι κακοήθεις πολύποδες. Αν και ένας πολύποδας μεγαλύτερος των 10 χιλιοστών, σε ασθενή άνω των 60 ετών, περισσότερο υποδεικνύει κακοήθεια,  καμία ακτινολογική εξέταση (υπέρηχος, αξονική),δεν μπορεί να καθορίσει αν πρόκειται για καλοήθη ή κακοήθη πολύποδα, αν δεν υπάρχει μεταστατικός ή επιθετικός καρκίνος.   Μολονότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αποδείξεις, η χολοκυστεκτομή σε ασθενής με πολύποδα μεγαλύτερο των 10 χιλιοστών, μπορεί να είναι σωτήρια. Ενώ για ασθενείς με μικρότερους πολύποδες, συνιστάται ο τακτικός έλεγχος με υπερηχογράφημα.  

Οξεία αλιθιασική χολοκυστίτιδα. Είναι μία οξεία φλεγμονή της χοληδόχου κύστης μου δεν έχει να κάνει με ύπαρξη λίθων. Πιστεύεται ότι η παθογένεια είναι ο ισχαιμικός τραυματισμός του τοιχώματος της χοληδόχου κύστης που επιδεινώνεται με τα χημικά χολικά οξέα. Συχνά παρατηρείται  σε ασθενείς που νοσηλεύονται με τραύματα ή εγκαύματα και παρουσιάζουν σήψη και είναι σε μηχανική υποστήριξη αναπνοής. Συνδέεται επίσης με ασθένειες  όπως η αγγειακή νόσος και η ανοσοανεπάρκεια.  Οι κλινικές ενδείξεις μπορεί να είναι παρόμοιες με αυτές της calculous  χολοκυστίτιδας (πόνος στο άνω δεξιό τεταρτημόριο, πυρετός). Αν υπάρχει υποψία για  οξεία αλιθιασική χολοκυστίτιδα θα πρέπει  να γίνει υπερηχογράφημα, το οποίο θα δείξει ότι υπάρχει περιχολοκυστικό υγρό και το τοίχωμα της χοληδόχου κύστης θα είναι παχύτερο.  Η χολοκυστεκτομή, λαπαροσκοπική ή ανοικτή,  είναι η σωστή θεραπεία.   

Ασθένειες των χοληφόρων Χοληδοχολιθίαση. Ορισμός και αιτίες: Μια  από τις πιο κοινές  αιτίες  της απόφραξης  των εξωηπατικών χοληφόρων είναι η χοληδοχολιθίαση, με ένα ή και περισσότερους λίθους στον κοινο πόρο της χοληδόχου  ή στον ηπατικό πόρο, προκαλώντας απόφραξη των χοληφόρων Παράγοντες κινδύνου: Μέχρι και το 10% των ασθενών με χολόλιθους έχουν λίθους στο πόρο της χοληδόχου. Λίθοι στον πόρο της χοληδόχου έχουν ανακαλυφθεί,  σε ποσοστό περίπου 5% σε μέρες ή και χρόνια, σε ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε  χολοκυστεκτομή. Πιστέυεται ότι οι πέτρες αυτές αντιπροσωπεύουν πέτρες που   διατηρούνται ή πέτρες που έχουν σχηματιστεί εκ νέου μετά την επέμβαση.

Παθοφυσιολογία  και ιστορικό: Οι λίθοι στο χοληδόχο πόρο μπορεί να προκαλέσουν χολική απόφραξη και χολόσταση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε λοίμωξη του χοληδόχου πόρου ( βακτηριακή χολαγγειίτιδα), η οποία χρήζει άμεσης φαρμακευτική θεραπεία. Η μακροχρόνια ύπαρξή λίθων στον πόρο της χοληδόχου, μπορεί να οδηγήσει σε δευτερεύοντα χολική κύρωση. 

Ενδείξεις και συμπτώματα. Οι περισσότεροι ασθενείς με χοληδοχολιθίαση αναφέρουν άνω κοιλιακά άλγη, αν και μερικοί μπορεί να μην έχουν καθόλου συμπτώματα. Επειδή, η πλήρη απόφραξη  του πόρου της χοληδόχου μπορεί να είναι διαλείπουσα, ο ασθενής μπορεί να αναφέρει επεισοδιακό ίκτερο. Η αρχική εκδήλωση της χοληδοχολιθίασης μπορεί επίσης να αναγγελθεί από ένα επεισόδιο χολοαγγειίτιδας.  Η χολολιθιασική πανκρεατίτιδα εκδηλώνεται με τα τυπικά συμπτώματα της παγκρεατίτιδας, όπως επιγάστριο άλγος, ναυτία και έμετο.

Διάγνωση. Αρκετά διαγνωστικά τεστ μπορούν να γίνουν σε έναν ασθενή που εκτιμάται ότι έχει χοληδοχολιθίαση. Το υπερηχογράφημα προτιμάτε σαν αρχική έξεταση, γιατί είναι συνήθως  πιο οικονομική εξέταση από ότι η Αξονική ή η Μαγνητική τομογραφία.  Δεν χρησιμοποιείται ραδιενεργό ιώδιο και είναι πιο ακριβής στο να εντοπίζει λίθους στην χοληδόχο κύστη και διάταση του χοληδόχου πόρου.  Αν βρεθεί διάταση του χοληδόχου πόρου ή κοινοί λίθοι στο χοληδόχο πόρο σε κάποια ακτινολογική εξέταση, ή αν υπάρχει υποψία για απόφραξη της χοληδόχου, τότε συνιστάται η  ενδοσκοπική ανάστροφη χολαγγειοπαγκρεατογραφία (ERCP) .  

Θεραπεία. Ο σκοπός της θεραπείας της χοληδοχολιθίασης είναι να αφαιρεθούν οι λίθοι από το χοληφόρο δέντρο και να αντιμετωπιστεί , αν υπάρχει, βακτηριακή χολοαγγειίτιδα. Οι λίθοι μπορούν να αφαιρεθούν με ERCP, αφού προηγηθεί μια ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή.  Επίσης, μια ενναλακτική είναι η διαδερμική διηπατική χολαγγειογραφία (PTHC).   ΧΟΛΑΓΓΕΙΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ. Είναι ένα αδενοκαρκίνωμα του ενδοηπατικού ή εξωηπατικού χοληδόχου πόρου.  

Παράγοντες κινδύνου. Το χολαγγειοκαρκίνωμα εμφανίζεται πιο συχνά σε μεσήλικες άνδρες.  Οι ασθένειες που σχετίζονται με την ανάπτυξη του χολαγγειοκαρκινώματος είναι οι κύστες της χοληδόχου και η λοίμωξη του ήπατος με σκώληκες.

Παθολογία και ιστορικό. Το χολαγγειοκαρκίνωμα είναι μια κακοήθης μεταμόρφωση του χοληδόχου πόρου, συμπεριλαμβανομένου και των ενδοηπατικών  και εξωηπατικών πόρων, στο χοληφόρο δέντρο. Σαν ιστορικό είναι ένα επιθετικό καρκίνωμα με μόνο 5χρόνια επιβίωσης. Ενδείξεις και συμπτώματα. Οι ασθενείς συνήθως παρουσιάζουν ίκτερο και κνησμό και πιο γενικά συμπτώματα όπως απώλεια βάρους, ανορεξία και κόπωση. Διάγνωση. Για την διάγνωση γίνονται εξετάσεις όπως οι εξετάσεις αίματος με σκοπό να δούμε αν τα επίπεδα της αλκαλικής φωσφατάσης είναι ανεβασμένα και αν είναι ανεβασμένοι και οι καρκινικοί δείκτες CA 19-9 και CEA. Επίσης, εξετάσεις όπως υπερηχογράφημα, Αξονική και Μαγνητική τομογραφία, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε, αν υπάρχουν,  περιοχές με εστιακή χολική διαστολή. Θεραπεία. Η χειρουργική αφαίρεση του χολαγγειοκαρκινώματος έχει σαν αποτέλεσμα την 5ετή επιβίωση με ποσοστό 16-44%. Η μεταμόσχευση ήπατος δεν συνιστάται λόγο μεγάλων ρίσκων. Επίσης η φωτοδυναμική θεραπεία παρουσίαζει θετικά αποτελέσματα.   Καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν την απόφραξη των χοληφόρων οδών.    Καλοήθεις όγκοι.  Αν και οι περισσότεροι όγκοι του χολήδόχου πόρου είναι κακοήθεις, μερικές βλάβες των χοληφόρων μπορούν να εξελιχτούν σε απόφραξη των χοληφόρων και χολόσταση. Σε αυτές τις βλάβες συμπεριλαμβάνονται τα θηλώματα, αδενώματα και κυσταδενώματα.  Ληκυθικοί όγκοι. Οι όγκοι του λήκυθου μπορεί να είναι καλοήθεις (αδενώματα) ή κακοήθεις (ληκυθικό καρκίνωμα). Και τα δύο ως αποτέλεσμα μπορεί να έχουν την απόφραξη της χοληδόχου και μπορεί να τα μπερδέψει κανείς με το χολαγγειοκαρκίνωμα ή το παγκρεατικό αδενοκαρκίνωμα. Σαν κλινική παρουσία ο ασθενής μπορεί να έχει μια χειροπιαστή κήλη. Στις εξετάσεις αίματος , θα παρουσιαστούν ανεβασμένα τα επίπεδα της αλκαλικής φωσφατάσης και της χολερυθρίνης. Στις  ακτινολογικές εξετάσεις του χοληφόρου δέντρου, συχνά θα φανεί μια διαστολή που υποδεικνύει  περιφερική απόφραξη  του χοληδόχου πόρου. Μια μεγαλύτερη με ενδοσκόπιο, θα αποκαλύψει το ληκυθικό καρκίνωμα. Η 5ετή επιβίωση φτάνει σε ποσοστό εώς και 60% αν ο ασθενής προβεί σε χειρουργική αφαίρεση. Παγκρεατικές διαταραχές. Το καρκίνωμα της κεφαλής του παγκρέατος μπορεί να παρουσιαστεί με ανώδυνο ίκτερο από την απόφραξη του χοληδόχου πόρου , καθώς περνά μέσα από την κεφαλή του παγκρέατος. Απώλεια βάρους, κόπωση και άλλα συστηματικά συμπτώματα, συνοδεύουν  συνήθως  την χολόσταση. Η αξονική τομογραφία και το υπερηχογράφημα θα αποκαλύψουν διάταση των χοληφόρων πόρων στο επίπεδο της κεφαλής του παγκρέατος και την παγκρεατική μάζα. Η χολόσταση επίσης μπορεί να προκύψει από καλοήθεις  παγκρεατικές διαταραχές όπως την   χρόνια παγκρεατίτιδα, η οποία σαν εξέλιξη θα προκαλέσει ίνωση του παγκρέατος που θα οδηγήση σσε στένωση των πόρων και χολόσταση, ή και ψευδοκύστες του παγκρέατος προκαλώντας συμπίεση στο χοληφόρο δέντρο.    

Σύνδρομο Mirizzi. Το σύνδρομο Mirizzi προκαλείται από την κρούση μιας κυστικής πέτρας του πόρου, που οδηγεί σε διάταση της χοληδόχου κύστης και την ακολουθεί συμπίεση του εξωηπατικού χοληφόρου δέντρου. Περιστασιακά , οι χολόλιθοι διαβρώνονται μέσα στον κοινό ηπατικό πόρο, και παράγει ένα χολοκυστοχοληδόχο συρίγγιο. Το σύνδρομο συμπεριλαμβάνει και την στένωση του ηπατικού πόρου με αποτέλεσμα την χολοκυστίτιδα. Οι ασθενείς παρουσιάζουν ίκτερο , πόνο στο άνω δεξιό τεταρτημόριο και πυρετό. Ένας υπέρηχος ή μια Αξονικη θα αποκαλύψουν την διάταση της χοληδόχου. Η ERCP εξέταση ίσως δείξει το λίθο που προκαλεί την απόφραξη, ο οποίος συνήθως μπορεί να αφαιρεθεί. Η πιο σίγουρη επέμβαση όμως είναι η χειρουργική αφαίρεση η χολοκυστεκτομή. Χολοαγγειοπάθεια απο AIDS. Η χολόσταση όπως και άλλες παθήσεις της χοληδόχου και του ήπατος εμφανίζονται σε ασθενείς με AIDS. Παράσιτα. Εξωηπατική απόφραξη των χοληφόρων έχει παρατηρηθεί με διάφορες παρασιτικές λοιμώξεις και τρηματώδεις σκώληκες του ήπατος.

Η ασθένεια σήμερα. Ο καρκίνος του μαστού είναι ο συχνότερος τύπος καρκίνου στις γυναίκες. Περίπου 1 στις 9 γυναίκες θα αναπτύξει καρκίνο του μαστού κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής της. Αν ο καρκίνος διαγνωσθεί αρκετά γρήγορα, πριν επεκταθεί σε άλλα όργανα, το πενταετές ποσοστό επιβίωσης των γυναικών με καρκίνο του μαστού ξεπερνά το 95%. Παρ' όλες όμως τις προόδους στη διάγνωση και τη θεραπεία, ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την κύρια αιτία θανάτων σχετιζόμενων με τον καρκίνο στις γυναίκες, και την υπ' αριθμόν τρία αιτία θανάτου συνολικά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάδα είναι δυστυχώς από τις χώρες όπου η διάγνωση του καρκίνου του μαστού γίνεται συνήθως όταν η νόσος είναι σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Το αποτέλεσμα είναι ότι η νόσος ελέγχεται πιο δύσκολα και οι πιθανότητες να εξαπλωθεί ο καρκίνος στους γειτονικούς ιστούς και λεμφαδένες (τοπικά υποτροπιάζων καρκίνος) ή σε άλλα σημεία του σώματος (μεταστατικός καρκίνος) είναι πολύ περισσότερες. Τα όργανα στα οποία γίνεται συχνότερα μετάσταση είναι τα οστά (συνήθως το πρώτο σημείο μετάστασης), το ήπαρ, ο εγκέφαλος και οι πνεύμονες. Στην περίπτωση αυτή, ο ρεαλιστικός στόχος της θεραπείας είναι η ανακούφιση από τα συμπτώματα, η καθυστέρηση της εξέλιξης της νόσου και η παράταση της ζωής. Περίπου 50% των ασθενών στις οποίες δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση αναπτύσσουν μεταστατικό καρκίνο του μαστού και ο μέσος χρόνος επιβίωσής τους είναι 18 έως 30 μήνες.  

Παράγοντες κινδύνου καρκίνου του μαστού Οι αιτίες που προκαλούν καρκίνο του μαστού είναι άγνωστες. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου σε μια γυναίκα:

• Οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του μαστού.
• Μέση ηλικία.
• Ιστορικό καλοηθών νοσημάτων του μαστού.
• Μακροχρόνια έκθεση σε ορμόνες, για παράδειγμα λόγω καθυστερημένης εμμηνόπαυσης ή θεραπείας ορμονικής υποκατάστασης σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.
• Πρώτη εγκυμοσύνη σε μεγάλη ηλικία.

Παράγοντες που αφορούν στον τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένης της έκθεσης σε ιονίζουσα ακτινοβολία, της αυξημένης κατανάλωσης αλκοόλ και της κατανάλωσης μιας πλούσιας σε λιπαρά διατροφής.  

Διάγνωση και θεραπεία Τα συμπτώματα του καρκίνου του μαστού περιλαμβάνουν:

• Μία σκληρή μάζα που αναπτύσσεται στο μαστό ή στη μασχάλη, η οποία συνήθως είναι ανώδυνη και εμφανίζεται μόνο στη μία πλευρά.
• Μεταβολή στο μέγεθος ή το σχήμα του μαστού.
• Αλλαγές στο δέρμα, όπως εμφάνιση κοιλοτήτων, πτυχών ή ερυθρότητας.
• Αλλαγές στη θηλή, όπως ασυνήθιστες εκκρίσεις ή εμφάνιση εξανθήματος γύρω από την περιοχή της θηλής.

• να ελέγχουν τακτικά τον μαστό τους με ψηλάφηση, τουλάχιστον μία φορά τον μήνα, μετά την 7η μέρα μετά την έναρξη της περιόδου.
• να επισκέπτονται άμεσα τον γιατρό τους εάν παρατηρήσουν οποιαδήποτε ασυνήθιστη αλλαγή στον μαστό. Αυτός όμως δεν είναι λόγος πανικού, καθώς τα περισσότερα οζίδια του μαστού είναι καλοήθη (μη-καρκινικά) και μπορούν να αφαιρεθούν χωρίς επιπτώσεις
• να κάνουν μαστογραφία τακτικά. Η μαστογραφία συνιστάται μετά την ηλικία των 40 ετών ή και νωρίτερα αν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του μαστού ή υφίστανται άλλοι παράγοντες κινδύνου.